- СЛОВА
- 3161
Гэты Евангельскі тэкст мяне некалі вельмі цікавіў. Не памятаю чаму дакладна, але я амаль тыдзень шукаў нейкія там адказы. У гэты ж перыяд мне надалася магчымасць адведаць майго сябра святара ў Польшчы. Гэта быў не толькі мой сябра, але ў нейкім сэнсе і духоўны настаўнік, таму што Бог у свой час шмат праз яго сказаў мне. Калі мы адпраўлялі з ім Імшу ў дзень майго прыезду, першым шокам для мяне было тое, што ў той дзень чытаўся на Літургіі менавіта той фрагмент, які мяне так хваляваў. Другім шокам было казанне майго сябра, у якім я пачуў адказ на мае пытанні: Хто тут згубіўся? Езус? Хутчэй, Яго бацькі. Гэта яны забыліся, чыё гэта Дзіця і дзе павінна быць. І Езус дапамагае ім знайсці саміх сябе...
- СЛОВА
- 3867
«Бог прыносіць спакой» і «Бог ёсць спакоем». На першы погляд не вялікая розніца паміж гэтымі паняццямі, аднак разумею, што розніца ўсё ж ёсць і даволі важная... навучыцца шукаць спакою сёння, калі ў сэрцы пануе страх, трывога, неспакой за будучыню. Гэты спакой знаходзіцца ў Божай прысутнасці, а не ў рашэнні праблемы, бо Ён сам ёсць мірам, спакоем. Варта нам навучыцца глядзець на Бога, а не на тое, што Ён дае.
- СЛОВА
- 3627
Ці гэта магчыма, ці гэта нармальна чакаць другога прыходу Хрыста з паднятай галавой? Ці гэта магчыма жадаць Яго прыходу? Ці не павінны мы баяцца і хавацца, як гэта робяць многія ў нашыя часы? Для веруючага чалавека другі прыход Хрыста, наша смерць і канец свету - гэта катастрофа і кара ці чаканае і жаданае выбаўленне?
- СЛОВА
- 3277
Бадай што любы грэх нараджаецца з прычыны адсутнасці любові да Яго. Любімы чалавек становіцца для іншага больш важным, больш важнай становіцца праца, сям’я, кар’ера, погляды іншых людзей, клопат пра ўласнае жыццё і бяспеку, няздольнасць саступіць іншаму чалавеку, амбіцыі, недахоп часу на малітву і сустрэчу з Ім – усё гэта мае той самы корань: не стае любові да Бога. Проста ў гэтым недахопе штосьці становіцца для цябе больш важным, чым Ён...
- СЛОВА
- 3434
Бог Айцец пасылае Свайго Сына на зямлю, дае Яму цярпенне, каб ратаваць людзей. Бог думае не пра сябе, не пра тое, што Яму цяжка, а пра людзей. Дзеля іх Ён гатовы аддаць самае каштоўнае… А што Сын? Ён не працівіцца. Ён думае не пра сябе, а пра Айца, пра вернасць Яму, пра Яго планы, а не свае. А таксама думае, зноў жа, не пра сябе, а пра дабро людзей. Ён, падобна як і Айцец, гатовы цярпець дзеля дабра іншых. Напэўна ў гэтым і ёсць сапраўдная Божая любоў! Любіць па-сапраўднаму – гэта тады, калі глядзіш не на сябе, не на свае перажыванні, а на іншых. Дух гэтага свету прапаноўвае нешна адваротнае – тое, што табе падабаецца, што любіш, твае планы і похаці, тваю сям’ю, багацці, амбіцыі, твой касцёл…