СЛОВА
3296
Філосаф Ніцшэ пісаў: «Яны так і не сталі людзьмі, гэтыя жахлівыя стварэнні. Ледзьве паспеўшы нарадзіцца, яны пачынаюць паміраць... Усе вельмі падобныя, вельмі маленькія, вельмі кругленькія, вельмі сумныя... Яны худасочныя, у іхніх дабрадзейнасцяў тонкія пальцы. Але ў іх няма кулакоў, яны не ўмеюць сціснуць пальцы ў кулак...» Бязбожныя погляды Ніцшэ – гэта не толькі яго праблема. Ён глядзеў на хрысціянаў, якія жылі вакол яго. Ці сапраўды Бог хоча бачыць нас такімі?..

СЛОВА
2873
Мы не ўмеем благовествовать, не ўмеем евангелізаваць, не ўмеем паказваць іншым Бога. Калі перад намі стаіць чалавек, нам цяжка сведчыць, страшна, не ведаем з чаго пачаць. І ў той час, калі трэба паказаць Бога, з нашых вуснаў вырываецца: а вы каталік, а вы былі ў споведзі? Зразумела што некалі там такія пытанні трэба задаваць, але калі задаём іх пры першай сустрэчы, то за імі хаваецца наша няздольнасць сведчыць пра Бога...

СЛОВА
7267
Шчыра кажучы, сённяшнія нядзельныя чытанні асабіста мне не даюць шмат інфармацыі, якая кранула сэрца. Праўда, звярнуў увагу на адзін, здавалася б, просты момант, які можа быць вельмі важны ў жыцці. Гэта — тэма вернасці і пастаянства…

СЛОВА
8090
И, крестившись, Иисус тотчас вышел из воды. Езус адразу выходзіць з вады, бо не вызнаваў грахоў, так як іншыя, бо іх не меў. Значыць, для Яго хрост у Ярдане меў зусім іншае значэнне, чым для большасці людзей. Яму не трэба было каяцца. Усе евангелісты паказваюць хрост Езуса на самым пачатку Яго Місіі зусім не выпадкова. Да гэтага моманту (Езусу было 30 год) мы пра Яго амаль нічога не ведаем. Ад моманту ж хрышчэння для Езуса пачынаецца зусім новы этап Яго жыцця. Ён пачынае публічную дзейнасць, Яго місія набіраецца сілы з Вышыні. Менавіта таму Ян бачыць сыходзячага Духа Святога і чуе голас Нябеснага Айца. Езус атрымлівае намашчэнне, памазанне, бласлаўленне свайго Айца. Гэта як новае нараджэнне. Таму Ён акунаецца ў ваду і там, пад вадой, пакідае свае трыццаць год жыцця, каб, вынырнуўшы, пачаць новую дзейнасць — у сіле Святога Духа...

СЛОВА
3011
Для мяне асабіста тэма набалелая, бо ніколі не разумеў сэнсу пажаданняў, што яны даюць людзям і чаму мы губляем увогуле на іх час. А пра тосты дык і зусім маўчу. Суцэльнае красамоўства. Са школьных часоў памятаю такія дзіўныя танцы на дыскатэках, калі ўсе танцавалі ў крузе і па чарзе нехта выходзіў у сярэдзіну і пачынаў «выкаблучвацца» сваімі здольнасцямі. Што за маразм!.. Нешта падобнае адбываецца хіба што і з тостамі. Хтосьці падымаецца, каб сказаць слова, а іншыя з дзіўнай сур’ёзнай павагай на твары чакаюць, што ж ён нам тут мудрага «парадзіць». Не ведаю каму як, а я такога не разумею і ў сэрцы адно злуюся на пустаслоўе...