Доўгі час я лічыў, што многія людзі не прымаюць Бога, таму што ім ніхто не растлумачыў. Альбо растлумачыў і паказаў, але неяк не так, не найлепшым чынам. Мне здавалася, што калі я ўсё раскажу і пакажу, памалюся за чалавека, паблагаслаўлю яго праз налажэнне рук, то справа пойдзе, як ураган. І толькі з гадамі я стаў заўважаць, што часта пасля маіх высілкаў не тое што ўрагану, але нават лагоднага ветрыку не дачакаешся. А, з іншага боку, у касцёле часам з’яўляюцца людзі, як гром з яснага неба. Ты напачатку нават думаеш, што яны да цябе зайшлі выпадкова і толькі на пяць хвілінаў, а пасля са здзіўленнем бачыш іх амаль кожную нядзелю на Літургіі і з радасцю заўважаеш: людзі цікавяцца, чытаюць, шукаюць, задаюць пытанні. Некаторыя з іх напаўняюцца Богам, нібы губка вадой. Такім чынам Бог мне паказваў і паказвае адну вялікую таямніцу пра чалавека. Гэтая таямніца ляжыць у сэрцы кожнага з нас, у нашым слове «ХАЧУ»...