Аднойчы, калі многія вернікі былі задаволеныя сабой, колькасцю ўдзельнікаў на малітоўнай сустрэчы і сваімі перажываннямі, Бог прамовіў у прарочым слове: “Надо заниматься каждым человеком индивидуально. Не в количестве спасение, а в плоде. Во многих внутри разрушение; кто-то думает, что идёт верно, но это не так... Эта мысль от Меня. Не расширяться, а углубляться… Никто не сражается, потому что очень много гордости, духовной лени и эгоизма. Меня радуют только усердие и плод. Всё остальное – украшение для людей”.

Уяўляю, што на той час адчуваў Тамаш! Хацеў убачыць – убачыў. Хацеў дакрануцца – дакрануўся. І што, усе пытанні і сумнівы зніклі? Логіка дала ўсе адказы? Думаю, што не! Як палец можа дакрануцца да цела, якое толькі што прайшло праз зачыненыя дзверы? Хвіліну назад яно было духам, а цяпер сталася целам... Тамаш хацеў праверыць дотыкам, толькі дотык гэты прыносіць яшчэ больш пытанняў.